Deze morgen "maar" rond 9u vertrokken van uit Tuba City via de 89 South voor wat vooral een "rij-dag" zal worden waarbij we ondertussen proberen te genieten van de steeds wisselende landschappen.
Ons richtpunt tot bijna in Flagstaff waren de monumentale, besneeuwde San Francisco Mountains.
De 89 kronkelt zich langs de dieprode rotswanden tot in het centrum van Sedona. Ineens kreeg ik weer een "ingeving" die niet gepland was : hoe zou het nog zijn met de Schnebly Hill Road? Updated info is altijd interessant voor toekomstige reizigers. Omdat ik toch ook wat info wou inwinnen over de Red Rock Upper loop road (een tip van de New-Yorkse fotografe van gisteren) stapten we het visitorcenter binnen. Maar niet voordat we (bij 28°C) ellenlang moesten staan wachten om de drukke 89 over te steken. Het viel ons op dat een groot percentage van de wagens die er rond reden, uitgebouwde jeeps waren in alle mogelijke kleuren en modellen. In sommige zaten wel 10 toeristen. Ook kleine ATV's en een soort golfkarretjes met superbanden en wielen kon je blijkbaar overal huren. Dat gaf ons al een beetje een idee van de wereld waar we ineens in terecht gekomen waren.
In het visitorcenter wist de man ons te vertellen dat het 2 weken geleden nog een pak gesneeuwd had en dat de Schnebly Road op een bepaalde plaats, omwille van de modder, met een hek afgesloten was. Maar hij stelde gewoon voor dat we tot daar reden en dan rechtsomkeer maakten. Hij wist ook te zeggen dat vooral de eerste 2 mijl verschrikkelijk slecht lagen, en deze keer niet door de modder maar door grote stenen, keien, rotsen enz. Maar als we daar door kwamen zou het geen probleem zijn om verder te rijden. Na de nodige info omtrent de Red Rock Upper loop road en gedetailleerde kaarten van Sedona, waren we op weg.
De Schnebly lag er in het begin inderdaad erg slecht bij, maar onze Nissan kweet zich voorbeeldig van zijn taak.
Maar toch zijn we na een heel korte tijd omgedraaid. Niet omwille van de weg, maar mensenlief, we stonden gewoon in de file zoals in Disneyland
. Nog een wonder dat men je geen nummertje laat nemen zoals bij de
beenhouwer! En helemaal geen "normale" auto's zoals die van ons, maar
allemaal van die schreeuwerige jeeps van de georganiseerde tours. We
stonden echt aan te schuiven aan elk uitzichtpunt, zowel bergop als
bergaf. En niettegenstaande de weg in het begin meer dan breed genoeg
is, konden we gewoon door al die tegenliggers zelfs niet inhalen ! Als
ik jullie zeg dat één van de jeeptours, 'pink tours' heette, en dat
jullie zich deze kleur (met nog wat extra pigment) moeten voorstellen op
die jeeps, dan kunnen jullie wel begrijpen dat dit echt niet aan ons
besteed was, hoe mooi de omgeving ook is.En vooral, dit is zo verbazend : alle gebouwen (zonder uitzondering), alle verlichtingspalen, alle palen van de verkeerslichten, kortom alles, moet in Sedona in dezelfde kleur zijn van de omringende dieprode rotsen. Het is dan ook totaal onbegrijpelijk dat men er zo'n tientallen (honderden?) schreeuwerige jeeps laat rondrijden.
Op dan maar naar de Red Rock. We begonnen langs de kant van de upper loop en dit was inderdaad prachtig. Je moet het je voorstellen zoals Monument Valley een paar miljoen jaar geleden, maw de gigantische vormen van de "kathedralistische" rotsen zijn al honderden meters hoog te zien, maar alles wat er tussen ligt is nog niet weggeërodeerd. Neem daarbij die dieprode kleuren en het was echt mooi.
We reden Sedona uit richting Cottonwood en Jerome langs een voortdurend slingerende 89 South tot in Jerome. Hier is ook al veel over geschreven, de geschiedenis van vroegere bruisende mijnstad (15000 inwoners) tot ghost town, en nu zijn 2e jeugd belevend dankzij heel wat artiesten en vogels van allerlei pluimage. Maar ons zal het zeker geen blijvende indruk nalaten. Ik vraag mij zelfs af of de ghosts binnen een 30-tal jaar niet opnieuw hun stad zullen opgeëist hebben... Wel heel mooi gelegen met een prachtig zicht op de vallei, maar voor de rest...hmmm...heel veel leegstand en verkrotting...
We verlaten Jerome richting Prescott en blijven maar stijgen en slingeren tot een hoogte van 7000ft en met hier en daar nog heel wat sneeuw langs de weg.
In Prescott aangekomen doen we een gepland, kort bezoek aan het Watson Lake Park met de Granite Dells. Mooi, maar allicht zijn we al te veel verwend geweest de afgelopen dagen...
Via een alsmaar meer slingerende weg dalen we af richting Congress (waar we de 89 verlaten) en nemen de 71 richting Aguila.
Dan komen we van het ene uiterste in het andere terecht : van een bijna misselijk makende slingerroute ineens op een kaarsrechte weg van bijna 150km !
En ook de natuur is compleet veranderd : van de groene omgeving komen we in de echte woestijn terecht. Zo rond 16u in de namiddag is dergelijke route dan heel gevaarlijk om in te dommelen, maar gelukkig werden we wakker gehouden door de prachtige, metershoge cactussen die hier en daar stonden, door de onwaarschijnlijke zandstormen die ook over de weg raasden (zelfs permanente waarschuwingsborden), en door talloze zandhozen die we zagen ontstaan.
Maar wat ons vooral wakker hield was het talloze over en weer bewegen van ons hoofd bij de vraag 'maar wie kan hier in godsnaam wonen???'
Zo troosteloos, zo ver van alles, zo bloedheet (en dat al in april), zo'n stormwind...
En bijna elke plaats waar we doorreden was ook zo goed als een ghosttown geworden. Soms amper nog 1 'huis' bewoond, de rest achtergelaten, door de wind over en weer waaiende en piepende reclamepanelen van de benzinestations, half ingevallen gebouwen, gigantische RV-sites die er volledig verlaten bijlagen...onwaarschijnlijk...maar...'wie kan er hier in godsnaam wonen'???
Uiteindelijk om 17u30 aangekomen in BW Desert Oasis in Ehrenberg bij....33°C en een bijzonder strakke "haardroger"-wind...
Gelukkig is het hotel volledig vernieuw en is er een goede airco...
Overnachting in Best Western Desert Oasis, Ehrenberg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten