Episode 10 op Youtube over onze reis : klik hier (er wordt een apart venster geopend)
Deze
morgen "maar" rond 9u vertrokken van uit Tuba City via de 89 South voor
wat vooral een "rij-dag" zal worden waarbij we ondertussen proberen te
genieten van de steeds wisselende landschappen.
Ons richtpunt tot bijna in Flagstaff waren de monumentale, besneeuwde San Francisco Mountains.
Geleidelijk
aan zagen we ook het landschap veranderen van dor, troosteloos, tot van
langs om meer groen. We reden richting Sedona door echte naaldwouden
en de route werd ook als maar drukker. Wat een verschil van de voorbije
dagen toen we ons bijna alleen op de wereld waanden. Alles wat ook
maar leek op een parkeerplaats was bezet, zowel langs de bergroute als
in het centrum. Makkelijk te begrijpen als je weet dat Sedona meer dan 4
miljoen (!) toeristen per jaar ontvangt. Bovendien lachen ze er niet
mee in Sedona : als je ergens wilt parkeren om een korte hike of
fotostop te doen moet je een pas hebben die je aan de voorruit hangt.
Maar dat waren we toch niet direct van plan, dus verder hebben we ons
daarover ook niet geïnformeerd. Bovendien zagen we ook voortdurend
politiewagens die aan het patrouilleren waren.
De 89 kronkelt zich
langs de dieprode rotswanden tot in het centrum van Sedona. Ineens
kreeg ik weer een "ingeving" die niet gepland was : hoe zou het nog zijn
met de Schnebly Hill Road? Updated info is altijd interessant voor
toekomstige reizigers. Omdat ik toch ook wat info wou inwinnen
over de Red Rock Upper loop road (een tip van de New-Yorkse
fotografe van gisteren) stapten we het visitorcenter binnen. Maar niet
voordat we (bij 28°C) ellenlang moesten staan wachten om de drukke 89
over te steken. Het viel ons op dat een groot percentage van de wagens
die er rond reden, uitgebouwde jeeps waren in alle mogelijke kleuren en
modellen. In sommige zaten wel 10 toeristen. Ook kleine ATV's en een
soort golfkarretjes met superbanden en wielen kon je blijkbaar overal
huren. Dat gaf ons al een beetje een idee van de wereld waar we ineens
in terecht gekomen waren.
In het visitorcenter wist de man ons te
vertellen dat het 2 weken geleden nog een pak gesneeuwd had en dat de
Schnebly Road op een bepaalde plaats, omwille van de modder, met een hek
afgesloten was. Maar hij stelde gewoon voor dat we tot daar reden en
dan rechtsomkeer maakten. Hij wist ook te zeggen dat vooral de eerste 2
mijl verschrikkelijk slecht lagen, en deze keer niet door de modder
maar door grote stenen, keien, rotsen enz. Maar als we daar door
kwamen zou het geen probleem zijn om verder te rijden. Na de nodige
info omtrent de Red Rock Upper loop road en gedetailleerde kaarten van
Sedona, waren we op weg.
De Schnebly lag er in het begin inderdaad erg slecht bij, maar onze Nissan kweet zich voorbeeldig van zijn taak.
Maar toch zijn we na een heel korte tijd omgedraaid. Niet omwille
van de weg, maar mensenlief, we stonden gewoon in de file zoals in
Disneyland
. Nog een wonder dat men je geen nummertje laat nemen zoals bij de
beenhouwer! En helemaal geen "normale" auto's zoals die van ons, maar
allemaal van die schreeuwerige jeeps van de georganiseerde tours. We
stonden echt aan te schuiven aan elk uitzichtpunt, zowel bergop als
bergaf. En niettegenstaande de weg in het begin meer dan breed genoeg
is, konden we gewoon door al die tegenliggers zelfs niet inhalen ! Als
ik jullie zeg dat één van de jeeptours, 'pink tours' heette, en dat
jullie zich deze kleur (met nog wat extra pigment) moeten voorstellen op
die jeeps, dan kunnen jullie wel begrijpen dat dit echt niet aan ons
besteed was, hoe mooi de omgeving ook is.
En vooral, dit is zo
verbazend : alle gebouwen (zonder uitzondering), alle verlichtingspalen,
alle palen van de verkeerslichten, kortom alles, moet in Sedona in
dezelfde kleur zijn van de omringende dieprode rotsen. Het is dan ook
totaal onbegrijpelijk dat men er zo'n tientallen (honderden?)
schreeuwerige jeeps laat rondrijden.
Op
dan maar naar de Red Rock. We begonnen langs de kant van de upper loop
en dit was inderdaad prachtig. Je moet het je voorstellen zoals
Monument Valley een paar miljoen jaar geleden, maw de gigantische vormen
van de "kathedralistische" rotsen zijn al honderden meters hoog te
zien, maar alles wat er tussen ligt is nog niet weggeërodeerd. Neem
daarbij die dieprode kleuren en het was echt mooi.
Maar...ook heel kort
: de totale (upper en lower) is slechts een 8mijl, maar eens je de
upper verlaat (je komt dan in een stukje gravel, en dan automatisch in
de lower) is de pret uit. Letterlijk ook wel als je hier goed rond
kijkt : het percentage van de bijzonder chique en ongetwijfeld
peperdure villa's, met schitterend zicht op de vallei met een bordje "for
sale" op de oprit was niet bij te houden. Dus ook hier,
in het rijke en chique Sedona is de huizencrisis nog niet voorbij.
We
reden Sedona uit richting Cottonwood en Jerome langs een voortdurend
slingerende 89 South tot in Jerome. Hier is ook al veel over
geschreven, de geschiedenis van vroegere bruisende mijnstad (15000
inwoners) tot ghost town, en nu zijn 2e jeugd belevend dankzij heel wat
artiesten en vogels van allerlei pluimage. Maar ons zal het zeker geen
blijvende indruk nalaten. Ik vraag mij zelfs af of de ghosts binnen een
30-tal jaar niet opnieuw hun stad zullen opgeëist hebben... Wel heel
mooi gelegen met een prachtig zicht op de vallei, maar voor de
rest...hmmm...heel veel leegstand en verkrotting...
We verlaten
Jerome richting Prescott en blijven maar stijgen en slingeren tot een
hoogte van 7000ft en met hier en daar nog heel wat sneeuw langs de weg.
In
Prescott aangekomen doen we een gepland, kort bezoek aan het Watson
Lake Park met de Granite Dells. Mooi, maar allicht zijn we al te veel
verwend geweest de afgelopen dagen...
Via een alsmaar meer slingerende weg dalen we af richting Congress (waar we de 89 verlaten) en nemen de 71 richting Aguila.
Dan
komen we van het ene uiterste in het andere terecht : van een bijna misselijk
makende slingerroute ineens op een kaarsrechte weg van bijna 150km !
En
ook de natuur is compleet veranderd : van de groene omgeving komen we in de
echte woestijn terecht. Zo rond 16u in de namiddag is dergelijke route
dan heel gevaarlijk om in te dommelen, maar gelukkig werden we wakker
gehouden door de prachtige, metershoge cactussen die hier en daar
stonden, door de onwaarschijnlijke zandstormen die ook over de weg
raasden (zelfs permanente waarschuwingsborden), en door talloze
zandhozen die we zagen ontstaan.
Maar wat ons vooral wakker hield was
het talloze over en weer bewegen van ons hoofd bij de vraag 'maar wie
kan hier in godsnaam wonen???'
Zo troosteloos, zo ver van alles, zo bloedheet (en dat al in april), zo'n stormwind...
En
bijna elke plaats waar we doorreden was ook zo goed als een ghosttown
geworden. Soms amper nog 1 'huis' bewoond, de rest achtergelaten, door
de wind over en weer waaiende en piepende reclamepanelen van de
benzinestations, half ingevallen gebouwen, gigantische RV-sites die er
volledig verlaten bijlagen...onwaarschijnlijk...maar...'wie kan er hier
in godsnaam wonen'???
Uiteindelijk om 17u30 aangekomen in BW Desert Oasis in Ehrenberg bij....33°C en een bijzonder strakke "haardroger"-wind...
Gelukkig is het hotel volledig vernieuw en is er een goede airco...
Overnachting in Best Western Desert Oasis, Ehrenberg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten